Miniatuur etsen in mij
15-11-2020 10:46
Ik sluip er tegenwoordig naartoe
Naar die plek in De Schwienswei
In het bos langs de Roode Beek
Waar ik een paar weken geleden
In de ochtendschemer
Voor het eerst in mijn leven
Een wilde bever zag
Weglippen over een dammetje
Zijn geschubde staart
Is in mijn geheugen gegrift
Als een geliefde miniatuur ets
Sinds die ochtend sluip ik er dus naartoe
Geen blad dat ritselt onder mijn behoedzame tred
Geen takje dat knakkend breekt
Met ingehouden adem
Beweeg ik mij voort als een danser
In slow motion
Die soms een boom, soms een struik
en soms een vallend blad wil zijn
Ik sta stil als een boomstam
In de luwte van een woudreus
en zie dat er geen bever is
En dan
Dan
Dan spring jij ineens
pal voor mij verschikt op
Op je vier poten tegelijk
Tot boven het verhullende groen
Aan de overkant van de beek
Je vacht wappert omhoog
En valt neer op jou, met jou
Je bent zo soepel als een kat
Maar dubbel zo groot
Iets groter dan een vos
Maar die mist je ingevallen flanken
En vossenvachten zijn roder en vaster
De lynx is nog compacter, haast plomp
En zijn vacht is geelbruinig vast
Jij bent grijs met een bruine schijn
of andersom, de kleuren verzwommen
In je gedoken gracieuze beweging
Je loopt heel anders dan een hond
Je vederlichte dribbel lijkt nog het meest
Op de draf van een paard
Maar dan volstrekt geluidloos
Staart en kop op één horizontale lijn
Volg je de zoom van de wei
De oever van de beek
En maakt een volgende
Wonderbaarlijke
Miniatuur ets in mij