ga jij maar dichten
ik herken je silhouet
op het voetpad
langs de Roode Beek
in het tegenlicht van de zon
meteen, en schuif geruisloos
in de schaduw van de bomen
en struiken het bos in
in de beek staat je vriendin
tot kniehoogte in het water
ze heft gracieus haar hoofd
maar drinkt gerustgesteld door
een houtduif fladdert wild op
ik ben verraden
en ik zie hoe je meteen
het bos induikt
en hoe je vriendin
in twee lichte sierlijke sprongen
de beek oversteekt
en de andere richting uit
met haar smetteloos witte
rompvlek in de lucht
naar Duitsland vlucht
ik weet, dit is nog niet gedaan
want jullie horen bij elkaar
twee vriendinnen van een jaar
vormen in de lente altijd
een onafscheidelijk paar
en ik haal mijn camera
langzaam en stil uit mijn jaszak
even later verlaat je op je tenen
als een ballerina die op haar hoede is
het bos en ik zie je door de lens
stil en onverwacht lang
prachtig als de dageraad zelf
stilstaan op het Reeënpad
ik hoor je angstig hart bonzen
maar bemerk dan dat het mijn hart is
de lens schuift ineens terug
in zijn behuizing
de camera vertelt mij
technisch, koel en automatisch
dat haar batterij plat is
ik zie je nog net over de beek springen
met één gestrekte sprong
© bep mergelsberg