D’r reensjteen
Ich zeen, doe lieks nog ömmer an mieng grens
Ich han dich dao óp klaorlichte daag neergelach
En wie ‘ch dat doog, doe han ‘ch nog gedach
Doe lieks dao sjun en richtig en tezens
Doe bis ‘ne zjoeëre, bekaans zjwarte, blao sjteen
Däor bezjwède mansluij met ópgesjtreupde mówwe
Oet ’n sjtubbige sjteekoel in de Ardenne gehówwe
En gekapd in de vörm, die ‘ch hie noe vör mich zeen
Miljoeëne jaore loogs te versjtaoëke i g’n duuster aeërd
Dao waoërs te gepaeërsjd, gehitsd en hael gemakd
En zoe gow wie daste ’t daaglich zoogs, óp maot gehakd
óp ’n kaar gelaje en nao ’t noorde gevare dör duuster paeërd
D’r reen va miensj töt miensj is dieng zieël, die waeze
Dis grenze sjteunt neet vas, drieve loeter óp vertroewe
Dat me in zie doeë en laote kan aafbraeëke of kan ópboewe
’t Haat d’r evvel ooch, en dat is dik genóg bewaeze
Die oongezieë de velder ingeunt en sjtiekem in ’t duuster van nach
De sjtèng va aander e-zoe verliegke, dat de ege ruumde groeëter wert
Mae dat is boete dich gedach, zoe wert althaans van aodsher gezach
Doe zóws ze dao dan óp aa-kalle, eker lang oonrujjige nach
Doe galms dan in hun angsdreume en wal rech in hun hert:
‘’t Mankere van ’t vertroewe is op d’r doer e biel an eker mach!’
© Bep Mergelsberg, april 2005
Gepubliceerd in Platbook 14